Iedereen voelt zich wel eens alleen. Bijvoorbeeld op een feestje waar je niemand kent. Of als je in een vreemde stad bent en er is niemand die je de weg kan vertellen. Je eenzaam voelen, dat heeft niet per se te maken met hoeveel mensen je kent of hoeveel mensen er in de buurt zijn. Eenzaamheid is een gevoel. Je voelt je eenzaam als je het gevoel hebt dat je niet verbonden bent met anderen. Je hebt bijvoorbeeld het gevoel dat anderen niet om je geven. Dat er niemand naar je omkijkt.
Waardoor voel je je eenzaam?
De ene mens voelt zich sneller eenzaam dan de ander. Misschien ben je geneigd om de dingen negatief te zien. Of vind je het gewoon moeilijk om contact te maken. Dan kun je je sneller eenzaam voelen dan iemand die geneigd is om de dingen positief te zien en die makkelijk contact maakt.
Maar er kunnen allerlei redenen zijn waarom jij je eenzaam voelt:
- Je hebt weinig vrienden of familie.
- Niemand om mee te praten als je problemen hebt.
- Je verandert van school of gaat verhuizen naar een andere buurt of stad.
- Je hebt geen geld om verjaardagscadeautjes te kopen of rondjes te geven als je uitgaat.
Wat doe ik tegen eenzaamheid?
Het is niet nodig om je eenzaam te blijven voelen. Je kunt er iets aan doen. Heb je last van eenzaamheid? Praat er met anderen over. Bijvoorbeeld met je ouders, met een goede vriendin of vriend, met iemand op school of iemand anders die je vertrouwt. Ook kun je met ons chatten.
CR
Hoi Anoniempje,
Misschien zie je dit niet eens, maar ik vind juist jou tof en stoer dat je zo pienter bent en ergens je niet mee wil laten slepen in bepaald gedrag, waarvan je weet dat het niet goed is. Je hebt wat onzekerheden, logisch nadat je ook net naar de middelbare school bent en hebt een boost aan zelfverzekerdheid nodig. Ontdekken wat je leuk vindt en dit tot uiting brengen en dan zul je ook de juiste vrienden aantrekken. Zorg dat je altijd positief blijft. Want je bent een mooi mens. En ik hoop dat je meer waarde zal kunnen hechten aan echte vrienden en de echte leuke herinneringen, dan ergens bij willen horen, waar je je juist alleen gaat voelen omdat je niet jezelf kan zijn.
Veel liefs
Daphne
Hallo hallo,
In mijn leven heb ik een aantal vriendschappelijke en liefdes relaties gehad. In al mijn relaties kon ik enorm op gaan. Ze hadden mijn gehele focus. Het was dus ook niet goed mogelijk voor mij om meerdere goede vriendschappen tegelijkertijd te onderhouden. Toen mijn eerste liefdesrelatie uit ging, was ik daar kapot van. Ik had geen idee (totaal verbijsterd) dat deze man(toen jongen) mij zomaar aan de kant pleurde als grofvuil en ik geen toekomst meer met hem had. Nooit heeft hij er uitleg aan gegeven waarom. In al mijn verdriet en eenzaamheid begon ik een relatie met iemand waar ik eigenlijk niet achter stond. Het was als verlamming. Hij deed er alles aan om mij te “krijgen” en ik liet me mee slepen in deze verhouding.. Ik was toen 17. Op mijn 18e was ik zwanger van hem. We kregen een dochter. De relatie was helemaal niet wat ik wilde en het was dan ook behoorlijk knipperlicht. Ik hield nog een jaartje vol (zo voelde het) lippen op elkaar, even doorbijten voor onze dochter. Dit heeft een jaar geduurd. Ik ben toen bij mijn moeder en haar vriend ingetrokken op aanbod van mijn moeder. Ik heb hier 2a3 jaar gewoond samen met mijn dochter. Ik had meer ruimte voor mezelf en mijn studie, maar de opvoeding en gezonde hechting met mijn dochter ging volledig aan me voorbij. Mijn moeder nam de touwtjes in handen. Ik kreeg een baan in een kledinzaak en er kwamen leuke nieuwe vriendschappen en gebeurtenissen op mijn pad. Dat gaf zelfvertrouwen. Ik kreeg een huisje aangeboden in een voor mij onbekend dorp. Daar ging ik heen verhuizen. Ondertussen liep het op het werk niet lekker, mijn lieve collega waar ik veel kracht en zelfvertrouwen uit kon halen vertrok. Ik was er kapot van en verslonsde mijn werk. Contract werd niet verlengt. Ik kreeg toen last van paniekaanvallen, zo hevig dat ik de hele dag onder hoogspanning stond. Mijn wereld stond ineens op zn kop. Er was geen rem meer, alle emoties kwamer er uit en ze leken 1000 keer intenser. Mijn leven was heel intens en achteraf gezien het mooiste wat me ooit is overkomen. Ik ging in therapie en ik bouwde voor het eerst in mijn leven een echte vertrouwensband op. Ze leerde me alles. Kort gezecht, hoe ik kan leven. Ondertussen leerde ik een man kennen. Ik kon me weer openstellen en zat in een positieve spiraal. Wel ging het allemaal heel snel. We kregen een kindje samen en besloten het ook samen op te pakken allemaal. Steeds vaker liep onze communicatie helemaal niet lekker. Ik was bezig met mijn helen en het ‘aangaan’ terwijl hij bezig was met vechten en vluchten. Uiteindelijk werd het een defensieve relatie. Er was veel verbaal, maar ook fysiek geweld van zijn kant. Ook ging hij vreemd, loog veel en had een alcoholprobleem. Vorig jaar hakte ik die knoop door, maar belande toen weer in een nieuwe ongelijkwaardige ‘relatie’. Stond er ook helemaal niet achter. Voelde me ook verward in die tijd. Gelukkig duurde dat niet lang tot ik in het besef kwam dat dit niet oké was. Ik zocht opnieuw hulp, maar echt praten durfde ik niet. Uiteindelijk kwam ik opnieuw in contact met mijn ex en we probeerden weer een liefdesrelatie aan te gaan. Natuurlijk liep het dit keer ook weer volledig in de soep. Ik heb er opnieuw een punt achter gezet met hulp van ‘ maatschappelijk/wijk’ medewerksters. Tot op heden gaat dat goed, er is enkel contact over onze dochter. Ik probeer me zelf te ontwarren en me te focussen op mijn dochter en mij.
Wel is het ontzettend complex in mij. Vertrouwen heb ik momenteel echt niet. Het voelt en lijkt alsof niemand, (vooral mannen) goede bedoelingen heeft, terwijl hier voor dacht ik altijd dat iedereen de beste bedoelingen had. Vriendschappen lukken niet momenteel, ik doe vaak ook mijn best wel met ‘oude vriendschappen’ weer wat af te spreken. Maar er komt echt helemaal niks terug. Het voelt of het leven een beetje stil staat momenteel. Kleine stapjes.. Maar wel eenzaam tot in mn kruin..
Het is een lang verhaal geworden.
JouwGGD
Beste Daphne,
Praten en/of schrijven van al het gebeuren kan soms ook al helpen.
Hoop dat jij en je dochter een mooie toekomst tegemoet gaan. Soms is het ook gewoon met kleine stapjes..
P. Jansen Jeugdarts
Gijs van de Krol
Hoi Daphne,
Ik voel je eenzaamheid vooral omdat ik helaas in t zelfde zit.
Ik heb helaas ook veel meegemaakt een relatie van 8 jaar met een vriendin die bleek (kwam ik na paar maanden achter) mentaal en sexueel mishandeld was door haar ex..ik heb 8 jaar voor haar gevochten gesteund maar de schade was te groot en hulp wilde ze niet zelfs haar beste vriendin mocht niet weten jarenlang en wist niks.. Gelukkig gaat het nu beter met haar(en er is nog meer in me verleden helaas,verlies broer etc.maar goed dan wordt verhaal te lang)..nu zit ik zelf ook in eenzaamheid verdriet verlies…kom uit relatie van 6 jaar en werd stiefvader vaan haar drie prachtige kids..ik heb ze zien opgroeien van 5,8en 13 tot 6 jaar erna ze houden zielsveel van me ..maar ik liet teveel liggen niet in liefde en steun aan haar, maar financieel 🙁dat is teveel om toetelichten geen schulden ofzo.maar ik kwam haar tekort😢
Ze had veel grote problemen ook met haar ex ook ..daardoor oudste dochter depressies (haar vader erg slecht geweest tegen haar)dit alles leiden helaas tot einde relatie 😔 t werd me vriendin teveel en ik betaalde de prys😢..ik voel je eenzaamheid..ik zit er midden in..net als jou valt veel weg heb geen vrienden en oude vriendschappen reageren niet of nauwelijks..ik ben zelf man dat snap je🙈maar ik snap je..niet alle mannen zijn zo al voelt t nu voor jou zo… terecht..net als niet alle vrouwen zo zijn…maar gekwetst tevaak in t leven is moeilijk te bekroppen..je verhaal raakte me en ik schrok nogal van het reactie berichtje van de GGD paar zinnetjes en voelde erg kortaf…snap ze hebben t vast druk veel aan t hoofd ..maar reactie van ze kwam ruim 2 weken later..en dan zeer kort en cliché😔🙏je verdient beter en meer aandacht..want wat je doormaakt is enorm zwaar en eenzaamheid is iets wat je niemand wenst ik voel t elke dag ook…
Weet niet of je dit nog leest..of t bij je aankomt..hoe t nu met je is…maar weet iemand denkt aan je voelt met je mee ..weet waar je doorheen gaat…je bent niet alleen.
Sterkte Daphne..kleine stapjes zeg je ..ben enorm trots dat je dat al doet ..die stapjes neemt hoe zwaar ook..
Met liefste groetjes
Gijs
Patricj
Ik ben een man maar precies zoals jij schrijft voel ik het ook.ik hoef er helemaal niks meer aan toetevoegen
Love is forever
Hallo na de zomervakantie ga ik naar een andere school en laat ik mijn vrienden + mijn vriend achter ik ben eigelijk best bang om op mijn nieuwe school alleen te zijn ik weet niet wat ik hiertegen moet doen.
JouwGGD
Beste Love is forever,
Op mindmasters staat nou net een artikel over geen vrienden hebben na bv verhuizing of scholen switch.
Via sociale media en afspreken zou ik zeker zo veel mogelijk contact houden, echter komt het initiatief meestal wel van de gene die vertrekt… hoe oneerlijk ook!
P. Jansen Jeugdarts
Anoniem52
Hallo Claudia ik zach je bericht vsn 2018 vraag me af hoe het nu met je gaat .. hoop dat je beter in je vel.zit groet
Anoniem52
Hallo .. iets aan eenzaamheid doen valt niet mee, zeker niet als je beschadigd ben van je kruin tot je teen .. vind heel moeilijk contacten te maken omda’t ik geen vertrouwen meer heb .. vaak hoor je mensen zegen ware vriendschap ,op elkaar bouwen en vertrouwen , er voor elkaar zijn in goede en minder goede tijden als er op aan komt kiesen voor de makelijkste weg .. Ik vind moeilijk mis fijne vriendin/vriendinnen in mij leven .. waar ik plezier, veel.lol mee kan hebben .. dat doet pijn .. ook als je net ff anders ben dan …..
JouwGGD
Beste Anoniem52,
Wat een nare situatie! Nee het is ook niet altijd makkelijk, maar blijven proberen helpt.
Op de site van mindmasters staat een artikel over geen vrienden hebben, mogelijk dat de tips (en op de andere artikelen) je kunnen helpen.
P. Jansen Jeugdarts