Daphne

Hallo hallo,

In mijn leven heb ik een aantal vriendschappelijke en liefdes relaties gehad. In al mijn relaties kon ik enorm op gaan. Ze hadden mijn gehele focus. Het was dus ook niet goed mogelijk voor mij om meerdere goede vriendschappen tegelijkertijd te onderhouden. Toen mijn eerste liefdesrelatie uit ging, was ik daar kapot van. Ik had geen idee (totaal verbijsterd) dat deze man(toen jongen) mij zomaar aan de kant pleurde als grofvuil en ik geen toekomst meer met hem had. Nooit heeft hij er uitleg aan gegeven waarom. In al mijn verdriet en eenzaamheid begon ik een relatie met iemand waar ik eigenlijk niet achter stond. Het was als verlamming. Hij deed er alles aan om mij te “krijgen” en ik liet me mee slepen in deze verhouding.. Ik was toen 17. Op mijn 18e was ik zwanger van hem. We kregen een dochter. De relatie was helemaal niet wat ik wilde en het was dan ook behoorlijk knipperlicht. Ik hield nog een jaartje vol (zo voelde het) lippen op elkaar, even doorbijten voor onze dochter. Dit heeft een jaar geduurd. Ik ben toen bij mijn moeder en haar vriend ingetrokken op aanbod van mijn moeder. Ik heb hier 2a3 jaar gewoond samen met mijn dochter. Ik had meer ruimte voor mezelf en mijn studie, maar de opvoeding en gezonde hechting met mijn dochter ging volledig aan me voorbij. Mijn moeder nam de touwtjes in handen. Ik kreeg een baan in een kledinzaak en er kwamen leuke nieuwe vriendschappen en gebeurtenissen op mijn pad. Dat gaf zelfvertrouwen. Ik kreeg een huisje aangeboden in een voor mij onbekend dorp. Daar ging ik heen verhuizen. Ondertussen liep het op het werk niet lekker, mijn lieve collega waar ik veel kracht en zelfvertrouwen uit kon halen vertrok. Ik was er kapot van en verslonsde mijn werk. Contract werd niet verlengt. Ik kreeg toen last van paniekaanvallen, zo hevig dat ik de hele dag onder hoogspanning stond. Mijn wereld stond ineens op zn kop. Er was geen rem meer, alle emoties kwamer er uit en ze leken 1000 keer intenser. Mijn leven was heel intens en achteraf gezien het mooiste wat me ooit is overkomen. Ik ging in therapie en ik bouwde voor het eerst in mijn leven een echte vertrouwensband op. Ze leerde me alles. Kort gezecht, hoe ik kan leven. Ondertussen leerde ik een man kennen. Ik kon me weer openstellen en zat in een positieve spiraal. Wel ging het allemaal heel snel. We kregen een kindje samen en besloten het ook samen op te pakken allemaal. Steeds vaker liep onze communicatie helemaal niet lekker. Ik was bezig met mijn helen en het ‘aangaan’ terwijl hij bezig was met vechten en vluchten. Uiteindelijk werd het een defensieve relatie. Er was veel verbaal, maar ook fysiek geweld van zijn kant. Ook ging hij vreemd, loog veel en had een alcoholprobleem. Vorig jaar hakte ik die knoop door, maar belande toen weer in een nieuwe ongelijkwaardige ‘relatie’. Stond er ook helemaal niet achter. Voelde me ook verward in die tijd. Gelukkig duurde dat niet lang tot ik in het besef kwam dat dit niet oké was. Ik zocht opnieuw hulp, maar echt praten durfde ik niet. Uiteindelijk kwam ik opnieuw in contact met mijn ex en we probeerden weer een liefdesrelatie aan te gaan. Natuurlijk liep het dit keer ook weer volledig in de soep. Ik heb er opnieuw een punt achter gezet met hulp van ‘ maatschappelijk/wijk’ medewerksters. Tot op heden gaat dat goed, er is enkel contact over onze dochter. Ik probeer me zelf te ontwarren en me te focussen op mijn dochter en mij.
Wel is het ontzettend complex in mij. Vertrouwen heb ik momenteel echt niet. Het voelt en lijkt alsof niemand, (vooral mannen) goede bedoelingen heeft, terwijl hier voor dacht ik altijd dat iedereen de beste bedoelingen had. Vriendschappen lukken niet momenteel, ik doe vaak ook mijn best wel met ‘oude vriendschappen’ weer wat af te spreken. Maar er komt echt helemaal niks terug. Het voelt of het leven een beetje stil staat momenteel. Kleine stapjes.. Maar wel eenzaam tot in mn kruin..

Het is een lang verhaal geworden.